شانزده

خدای توانای من سلام...

گاهی میمانم.
در حكمتت و در كار آدم ها.
چه راحت دل می شكنند.
چه راحت بغض میهمان می كنند.
و چه راحت اشك به جان می ریزند.
این روز ها آدم هایت كمی بد شده اند.
كمی ترسناك شده اند.
و كمی غیر قابل تحمل.
شاید قلب ها از هم دور شده اند.
و این دور شدن ها چه بلاها كه به سر آدم هایت نمی آورند.
كسی جیغ می كشد.
كسی فریاد.
و بعضی ها، صدای سكوتشان بلند میشود.
و هنجره ها زخمی میشوند.
حتی از فریاد سكوت.

خدای توانایم؛
دوستت دارم.

هنجره های زخمی آدم هایت را مرحم باش.